Μια φορά ήταν ένας που ήθελε να φτάσει στην άκρη του ουρανού για να δει αν υπάρχει θάλασσα πιο πέρα. Έβαλε που λες χαλινάρι στους καημούς του , αυτοί μούτρωσαν λίγο, κούνησαν θυμωμένα το κεφάλι τους , αλλά μετά που ανέβηκε πάνω τους ησύχασαν. Καβάλα πάνω τους λοιπόν άρχισε να τρέχει και να ανεβαίνει τα σκαλιά του ουρανού με μια δροσάτη περηφάνια στο πρόσωπό του. Δεν έδινε καμία σημασία στα σύννεφα, που ήθελαν να τον κλείσουν μέσα τους . Έκανε έτσι το χέρι του κι αυτά παραμέριζαν μπροστά στην βρόχινη σιωπή του . Γιατί ξέχασα να σου πω πως όταν ο ουρανός κουβαλά πάνω του ανθρώπους, που χουν παράξενη όψη κι είναι καβάλα στους καημούς τους...τότε βρέχει. Τέλος πάντων .
Ξαφνικά βλέπει μπροστά του μια σελήνη που δε φαινόταν. .Νόμιζε η σελήνη πως ήρθε κι άλλος από κείνους με τα μαύρα χαμόγελα να τη κουρσέψει και πήγε να κρυφτεί κι άλλο κάτω από τα σκεπάσματα της νύχτας , μα αυτός από μακριά της λέει ...Ε.. σελήνη...καλά πάω για την άκρη τ' ουρανού ..;; Εδώ που λέμε ..ζήλεψε λίγο ..η σελήνη ...που κατάλαβε πως καθόλου δεν ενδιαφερόταν για κείνη, μα για τον ουρανό ...Αλλιώς είχε συνηθίσει ...Δε του μίλησε ..Απλά του κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και βάλθηκε με τρόπο αδιάφορο να ξεμπλέκει τα μαλλιά της .
Εκείνος συνέχισε ...Πάνω ψηλά που ήταν, αέρας δεν υπήρχε πολύς ..μα κείνος ρουφούσε όσο μπορούσε λίγο αέρα φρουρούνταν με τα ρουθούνια των καημών του ...κι αυτοί τον άφηναν .
Όταν έφτασε επιτέλους στην άκρη του ουρανού είδε πως άλλη θάλασσα δεν υπήρχε.Μα δε στεναχωρήθηκε. Γιατί ο ήλιος άπλωσε πάνω του μια ολοκαίνουρια αυγή. Τη σκεπάστηκε και αποκαμωμένος όπως ήταν αποκοιμήθηκε ..
Είδε όνειρο πως τη νύχτα που ήρθε πάνω από την πόλη την έκοβαν κάτι ηλιαχτίδες. Και χαμογελούσε στον ύπνο του .
Γιώργος Βλαχάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου