Πες τους ότι σ’ αγαπώ

Αν δεις τα υποβρύχια
Πες τους ότι σ’ αγαπώ
Αν μαζευτούν τα σύννεφα
Πες τους ότι σε λατρεύω
Αν η θύελλα λυσσασμένη ξεσπάσει πάνω στους βράχους
της ακτής
Πες της ότι είσαι ο πολύτιμός μου λίθος
Αν κάποιος κόκκος άμμου λάμπει μες στις χιλιάδες
κόκκους άμμου που έχει η ακρογιαλιά
Πες του ότι είσαι το ακριβό πετράδι που αγαπώ
Όταν θα δεις τον ταχυδρόμο
Πες του με πόση ανυπομονησία περιμένω τα γράμματά
σου..

~Γκιγιώμ Απολλιναίρ

Δεν είναι φωτιά για να σε κάψει

Τον θεό δεν τον αγναντεύεις από ψηλά. 

Ούτε του κάνεις σινιάλο, υψώνοντας το λαιμό σαν κύκνος. 

Κάπου τον περιμένεις, στη γωνιά σου. 

Στη τρύπα σου. 

Σιγοτραγουδώντας… 

Δεν είναι φωτιά να σε κάψει. 

Δεν είναι αστροπελέκι. 

Ένας σπόρος μικρούλης είναι, που τον κρατάς στα δάκτυλά σου. 

Κι αν τον αγαπάς πολύ, μπορεί και ν’ ανθίσει στη χούφτα σου!

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

«Μην υπακούς, φτιάξε…..»

«Μην υπακούς, φτιάξε…..»

Βότσαλα «θυμού» πετούσε στη «θάλασσα», ξεχασμένος στο απέραντό της, ταξίδευε χωρίς να το θέλει παντού της, σκόρπιος….

Κλέφτρα η «θάλασσα», ξεμυαλίστρα, ούτε που το καταλάβαινες πως χάνεις τα μυαλά σου μαζί της…

…όλα τα είχε, κάθε μορφή ζωής έκρυβε μέσα της, μα πιο πολύ απ’όλα, μια αιώνια δροσιά, σαν άνοιγες…. αμέσως εκείνη με μιάς σε πότιζε, παίρνοντας όλες τις τοξίνες κάθε θλίψης… ξεπλένοντας τα κύτταρα, διώχνοντας τους καταγεγραμμένους χειμώνες από το αίμα, έτσι ανάσαινε η ψυχή κι άρχιζε τα τραγούδια….

…σαν ξεθύμανε, κάθισε εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα, την κοιτούσε με απέραντη αγάπη, εκείνη χάρηκε, το ήξερε πως ήταν η ώρα του, να αλλάξει τρόπους σκέψης.

Αγάπη αυτός,

Αγάπη αυτή,

...έτσι είναι η "θάλασσα" με όποια μάτια την κοιτάξεις, με αυτά θα σου απαντήσει.."

Μίλα μου, του είπε,

«θέλω, να με αγαπούν, να με αποδέχονται γι’αυτό που είμαι, να με κοιτούν στα μάτια, να νοιάζονται για μένα…. μα πιο πολύ απ’όλα θέλω να μάθω πως ειρήνη να φτιάξω, να ζήσω, να δώσω, να πάρω…..»

«βάλε φωτιά στα παλιά…. 

μην ακολουθείς, δράσε, 

μην υπακούς, φτιάξε… 

έχεις γνώμη, πές την,

φρόντισε ότι από το χέρι σου περνάει…. όλοι έχουν να φροντίσουν….

και κυριότερα μη χαρίζεις την δύναμη σου, σε ότι δεν αξίζει….

δές γύρω σου, πάντα θα υπάρχουν αυτοί που δεν ξέρουν ν’αγαπούν, μα θα μάθουν με την σειρά τους, δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι’αυτό, 

εκτός από το να μην τους αφήνεις να σε ΔΙΟΙΚΟΥΝ……» 

Πλυτά Λουκία 18-8-2013

Δε σ' αγαπώ - Pablo Neruda

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,

σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:

σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,

μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,

μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,

και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου

τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,

σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:

σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,

που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,

που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

Η Αυλαία

«Η ζωή καμία φορά σε βάζει να παίξεις τραγωδία χωρίς καν
να έχεις επιλέξει το ρόλο.»

Δε πειράζει αν είμαι ο πρωταγωνιστής,
ή
ο φωτιστής.

Δε μετράει αν είμαι ο ηθοποιός,
ή
ο θεατής.

Δε διαφέρει αν είμαι ο κομπάρσος,
ή
ο ταξιθέτης.

Δεν έχει σημασία αν είμαι πάνω στη σκηνή,
ή
κάτω στην πλατέα!

Δεν έχει νόημα αν είμαι αυτός που χειροκροτεί
ή
που χειροκροτείται !

Η ουσία είναι ,
πως ,
μόλις τελειώσει η παράσταση,
θα είμαστε κι οι δύο ,
μόνοι.

Με την αυλαία,
να μας χωρίζει ,
στον αβυσσαλέο,
αιώνιο ,
κυκλώνα ,
των έρημων ψυχών…

«Η αυλαία μπορεί ν΄ ανοίξει …

και το δράμα να αρχίσει…»

Lurica Sklavounou

Χαλίλ Γκιμπράν

Μπορείτε να δώσετε στα παιδιά σας την αγάπη σας, όχι όμως τις σκέψεις σας, γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις...

Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, όχι όμως και την ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους ζει στο σπίτι του αύριο που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε ούτε καν στα όνειρά σας...

Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε, μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε να σας μοιάσουν, γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω, ούτε μένει στο χθες.

~Χαλίλ Γκιμπράν

Στα μονοπάτια της ποίησης