ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ.

Έρμος ο γείτονας, έρμο το κοιμητήριο μας.

Δεν ξέρω τι είναι αλήθεια ή ψέματα, δεν γνωρίζω τα των αποδείξεων ή των καντηλιών που άναβαν με ή χωρίς απόδειξη.

Κονδύλια για κεριά, κονδύλια για κονιάκ και παξιμάδια, για φράκτες καλύτερους στο κοιμητήριο μας.

Ερώτηση άνευ απαντήσεως μάλλον:
Δεν θα μπορούσαν και τα καντήλια να ανάβουν δωρεάν, σαν ένα χρέος του κάθε Δήμου απέναντι στους δημότες του που τόσα χρόνια τον πληρώνουν με τα δημοτικά τους τέλη;
Άνθρωποι που όπως μάθαμε ήταν αποσπασμένοι σε γραφεία υπουργών, βουλευτών, δούλευαν για τον Δήμο, για τον Θεό.

Αυτό που θέλω να πω απλά είναι ότι πριν καιρό σε μία Γενική Συνέλευση Συλλόγου του Δήμου μας, και συγκεκριμένα του Συλλόγου Αρκάδων, βρέθηκε ο άνθρωπος αυτός μαζί με δύο άλλους που μετά μάθαμε ότι ήταν ο ένας δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη του Δημάρχου και ο άλλος γιός υποψηφίου Προέδρου του Συλλόγου και όταν μίλαγε κάποιος που δεν ήταν στην παράταξη τους φώναζαν, έλεγαν να κάτσει κάτω και τέτοια.

Εντύπωση μου έκανε το γιατί με τέτοιο σθένος ζήταγαν την Προεδρία του Συλλόγου με κομματικά κριτήρια.

Το έγραψα και τότε σε ένα κείμενο μου με τίτλο «ξαναήρθαν οι καπαρντίνες» αλλά σταμάτησα να το ψάχνω γιατί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο ο Σύλλογος διαλύθηκε.

Διαβάζω τώρα για το κοιμητήριο, για τις διπλές δουλειές, για τις αποδείξεις, για μηνύσεις, για για….

Δεν ξέρω ο Θεός εντέλει είναι μεγάλος, αλλά πιο μεγάλη είναι η κονόμα στο όνομα του Θεού.