Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Είναι φορές

Είναι φορές
που ο λεπτοδείκτης..
αρχίζει ξαφνικά να καταπίνει,
αμάσητα σχεδόν,
κάτι χρόνια που περίσσεψαν,
κάτι όνειρα πoυ δε χωράνε στο τάπερ,
κάτι λόγια πoυ ξεφύγανε από τη σιωπή,
κάτι δάχτυλα γεμάτα κόλλες αφισοκόλλησης,
κάτι χαμόγελα, αναπάντεχα,
που δεν έγιναν γέλιο.

Και παίρνει κιλά.
Και κολλάει.
Χορεύει μονότονα
τους χτύπους της καρδιάς μου
ανάμεσα στις μικρές γραμμές
που ορίζει..

Τότε είναι που
αναζητά
ένα χαμόγελο
κι ένα χέρι
να τον ξεκολλήσει

Κι εγώ του κάνω πλάκα.
Τον βλέπω να βασανίζεται
απολαμβάνοντας
ένα ποτήρι λέξεις.

Μα το μονότονο της κίνησης του,
μου φέρνει ύπνο.

Το πρωί όλα είναι κανονικά .
Κι απ’ το ρολόι δεν έχει χαθεί
ούτε ένα λεπτό.

γ.β.

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Βολεύτηκα...

Βολεύτηκα στη θέση τη μπροστινή,
άφησα τους άλλους πίσω σα να μην υπήρξαν ποτές.

Βολεύτηκα με τη πρώτη ανάσα
στη μπόχα του σάπιου μήλου,
που η μοχθηρή Εύα έδωκε στον άβουλο Αδάμ.

Βολεύτηκα μέσα σε φτερά αητού
ανήμπορα να πετάξουν από το βάρος της γύμνιας τους.

Βολεύτηκα κάτου από τον ίσκιο του ηγέτη,
που αποφάσιζε για με και κάθε τόσο
επέτρεπε  με να υπάρχω έτσι στα ψέματα.

 Βολεύτηκα στη ζηλευτή τεμπελιά της ανυπαρξίας μου,
πάνω σε μάρμαρα δούλων σκαλιστά, γερμένος.

Βολεύτηκα στο δήθεν, στο τάχατες,
ιδρώνοντας και τρέμοντας σύγκορμος,
μη φανώ σκελετωμένος, άσαρκος, άμυαλος.

 Βολεύτηκα κάτου απ’ τα σύγνεφα που έκρυβαν έναν ήλιο
νιό, άφθαρτο, δροσερό σα πελαγίσα αύρα.

 Βολεύτηκα στη σκοτεινιά του τίποτα
που αφουγκράζεται μύριους ψιθύρους,
ακατάληπτους, απλά μονάχα ακουστούς.

 Βολεύτηκα στο χτες ξεχνώντας τα τώρα
και αρνιόμενος να κάνω το παραμικρό για το αύριο,
βυθισμένος σε ξεθωριασμένες άπνοες ηδονές.

Βολεύτηκα στη κενή χαρά ανέραστων σχέσεων
απαλλαγμένων απ’ των ερώτων τα άγια αίματα.

 Βολεύτηκα στο τρισάθλιο σαρκίο μου
θρηνώντας γοερά την αδικοχαμένη μου νιότη,
βρίζοντας και περιδιαβαίνοντας τα μονοπάτια της λήθης.

Βολεύτηκα και απόθανα νέος, παρθένος, μικρός,
ανήκουστος,ανύπαρκτος, αθύμητος, αισχρός.

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Θα γράφω

Θα γράφω,

θα συνεχίζω να γράφω

μέχρι να με σχωρέσει ο γιος μου

για την άθλια ζωή που του ξέρασα.

(Αν το κάνει ποτές)

 θα γράφω ενάντια στα πουλάκια

και στα ποταμάκια που υποδουλωμένα

ντρέπονται για την ύπαρξή τους.

 θα γράφω ενάντια σε ξεφτιλισμένους ερώτους

που κρύβονται στα σκοτάδια γιομάτοι αηδία.

 Θα συνεχίσω ενάντια στους αλήτες,

παπατζήδες ποιητές που ράβουν τις φλέβες τους

για να κρύψουν το αίμα.

 Θα γράφω ενάντια σ’αυτούς τους ξεφτιλισμένους

που προσδοκάν τα πάντα για πάρτη τους,

καμώμενοι τους αόμματους.

 θα γράφω όσο μπορώ αφού για τίποτε άλλο

δεν είμαι ικανός, έστω αυτό το ελάχιστο,

σου δίνω το λόγο μου ρε.

http://anorthografies.net

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Μη φοβάσαι...

Μη φοβάσαι να χαμογελασεις,μην φοβασαι να πεις μια ζεστη καλημερα ,,,μην φοβασαι να αγαπήσεις. Μη φοβάσαι να αγαπηθείς!
Και μη πιστέψεις ποτε οτι μπορείς να κατευθύνεις εσυ-εσυ-ολοι εμεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε θυμηθει καποτε θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία την πορεια ολων μας,,,

Η αγάπη σε καθε μορφη της δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, δικες σου ειναι αυτές οι επιθυμίες σου,μην τις προδωσεις μην νοιωσεις ενοχη,,,,
Να νοιωσει τον ιδρωτα της χαρας και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.τι ομορφη ειναι η νυχτα οταν αγαπας το φεγγαρι και τα χιλιαδες αστερια του καλοκαιρινου ουρανου!!!!!!
πρεπει να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας γιατι καθε ανθωπος αξιζει την ταπεινωση της καρδιας,,,,
Να πληγωθείς από την ίδια, την ίδια τη γνώση της αγάπης και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα χωρι πολπλοκες σκεψεις χωρις την αρνηση της ζωης,,,
ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ,,,
Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αρνησης και την ευχαρίστηση της αγάπης την μεταφερεις για το αυριο, τότε θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη «γύμνια» σου και να βγεις έξω από την αιωνια ευτυχια των λουλουδιων και το ηλιου!
Μη φοβηθείς την σκοτεινη ρεματια ειναι η σκια των δεντρων που γαληνευει τα σωματα και την ψυχη,,
Υπάρχει μια γλυκιά ηρεμία μέσα στη τρικυμία των πάντων γύρω μας.
Είναι η Αγάπη που σε αγκαλιάζει και δεν αφήνει να βυθιστείς. Ζησε την για λίγο, μη φοβηθείς για το πολύ…ΧΑΜΟΓΕΛΑ!ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ!ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜE ΜΟΝΟΙ!

Βαγγέλης Συρμής.

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Ένα φεγγάρι.....


Μακάρι να το απολαύσουν όλοι....

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ..


Κάθεσαι μπροστά στο λαπ..
Τα πλήκτρα περιμένουν ανυπόμονα να τα..χαϊδέψεις ..μπας και βγάλουν καμιά …¨ σοφία ¨ από αυτές που τους αρέσουν να ..να καμαρώνουν πως εκείνα ..έγραψαν !
Θα περιμένουν ..πολύ όμως… μιας και μυαλό και ψυχή ..ταξιδεύουν αλλού .. !!
Τι φταις αν σου ..¨μύρισαν¨ διακοπές..
« Τι στο καλό ανισότητες είναι αυτές..άλλοι να έχουν ήδη ξαπλώσει πάνω στη άμμο..» και εσύ να αρκείσαι στο να την συλλογιέσαι..;
Όμως ..είναι η ζωή μάτια μου..…που λέει και το τραγουδάκι..
καλημέρα... χωρίς γκρίνιες..:)

Γιώργος Νεοφώτιστος

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΡΙΑΣ



Μη ψάχνεις να με βρεις μέσα στις λέξεις...
Περιδιαβαίνω στα κενά των τυπωμένων σειρών...
Κοντοστέκομαι στις τελείες.
Αιωρούμαι στις ερωτήσεις...
Ανασαίνω στα αποσιωπητικά...
Ρήματα που κραυγάζουν οι σιωπές μου,
περισπωμένες αλήθειες το καθήκον...
Ντύθηκα μεταξένια "σ΄αγαπώ"...
Χλωμά φεγγάρια τα φιλιά σου...
Φύλλα που τριζοβολούνε έρωτα
κάτω από τα βήματα της μοναξιάς μου...
Μην ψάχνεις να με βρεις μέσα στα βιβλία...
Περιπλανιέμαι στο θαλασσί ακρογιάλι του ονείρου,
τυλιγμένη σε μια εσάρπα ομίχλης...
Τα χνάρια μου πλημμυρίζουν νερό....
Αν δεν τα βρεις, αν δεν τα ψηλαφίσεις,
δεν θα πιστέψεις ποτέ ότι υπήρξα....

~ Άντυ Δημητριάδου ~

Μικρές Πέτρες.


Άφηνα πίσω μου
μικρές πέτρες
Για να μη χαθώ.
Όχι μπουκιές 
απ’ το ψωμί το 
ζυμωμένο από μένα.
Το ήξερα το παραμύθι.
Με τις βροχές
το χώμα έγινε λάσπη.
και τύλιξε τις πέτρες..
Έτσι γέννησε η ζωή μου τοίχους
Πετρόκτιστους.
Ωραίους στην όψη.


γ.β.

........................
καλημεροκαλησπεροκαληνύχτες ...

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Χαρταετοί.

«Είδες ποτέ σου πολιτεία να σηκώνεται ψηλά; Δεμένη από χιλιάδες σπάγγοι ν’ ανεβαίνει στα ουράνια; […] Πήχτρα ο ουρανός. Τόσο, που δε βρίσκανε θέση τα πουλιά. […] Ολάκερη τη Μεγάλη Σαρακοστή, κάθε Κυριακή και σκόλη, η πολιτεία ταξίδευε στον ουρανό. Ανέβαινε στα ουράνια και τη βλόγαγε ο Θεός. Δε χώραγε το μυαλό σου πώς μπόραγε να μείνει κολλημένη χάμω στη γης, ύστερ’ από τόσο τράβηγμα στα ύψη. Και όπως κοιτάγαμε όλο ψηλά, τα μάτια μας γεμίζανε ουρανό, ανασαίναμε ουρανό, φαρδαίνανε τα στέρνα μας και κάναμε παρέα με αγγέλοι […]το κάθε σοκάκι δεμένο με τον ουρανό.

(Κοσμάς Πολίτης, Στου Χατζηφράγκου, Εστία)

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Σκουριασμένα μυαλά

Σκουριασμένα μυαλά και αποφλοιωμένες συνειδήσεις

γυρίζουν όλα γύρω από την αέναη ανάγκη του ανθρώπου να αποτυπώνεται στα μάτια των άλλων …

Το βουνό από άμμο που χτίζατε με τόσο ζήλο σκέβρωσε και κινδυνολογεί να σας πλακώσει

να σας πνίξει μέσα στην ησυχία σας, ίσως και να το κάνει

Ανησυχείς για πρώτη φορά και σκεβρώνεις με τρόπο που σου έμοιαζε ξένος μέχρι χθες

αναγουλιάζεις σε σκέψεις παράταιρες και φαντασιώνεσαι πράγματα που σου φαντάζανε άγνωστα

αναρωτιέσαι εντονότερα σήμερα και ψηλαφίζεις το χθες με όνειδος

τι; γκρεμίστηκαν τα σκαλοπάτια της ματαιοδοξίας σου;

τι; γέμισαν οι κουβάδες από τον ιδρώτα των άλλων και γίνανε ασήκωτοι;

Τρύπησαν οι τσέπες και χάσατε το έδαφος που πατάτε;

Έκανες τόσα χιλιόμετρα μέσα σ αυτές τις τσέπες που ξέχασες να προχωράς με τα πόδια

το περπάτημα κάνει καλό στην καρδιά

η καρδιά κάνει καλό στην ψυχή

η ψυχή κάνει καλό στα πεινασμένα παιδιά

Που αν και μικρά τα ξέρουν όλα

μεγαλώνοντας ξεχνούν

ξεχνούν ότι ήταν μικρά

ξεχνούν ότι μεγάλωσαν

ξεχνούν τους άλλους,

ξεχνούν τους, ίδιους

μακάρι να μην ξεχάσω

όλη η κληρονομιά μου

όλα τα υπάρχοντα μου κρύφτηκαν

σε κόκαλο με ρίζες ….

στέγη κεράστηκαν  να τα διαφυλάξω

και άμα προκύψω ικανός να τα μοιράσω ….


http://anorthografies.net/

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Ο κόσμος μας

Είναι τόσο μικρός ο κόσμος μας
που φτάνει ένας ουρανός να τον σκεπάσει με φροντίδα.
Είναι τόσο μικρός ο κόσμος μας
που φτάνει ένας ήλιος για να φωτίσει τις μέρες μας.
Είναι τόσο μικρός ο κόσμος μας που φτάνει μια σελήνη για να στολίσει τα όνειρά του.
Είναι τόσο μικρός ο κόσμος μας
που φτάνει μια φωτιά να τόνε κάψει όλο.
Είναι τόσο μικρός ο κόσμος μας που φτάνει μία χούφτα ανθρώπων, ναι μια χούφτα, να τόνε παίξουν  μπάλα και να διασκεδάσουν....

Το ίδιο έργο...

Χαμένες ελπίδες, ψεύτικες υποσχέσεις, το ίδιο επαναλαμβανόμενο έργο δεκάδες φορές!

«Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε.
Υποταχτήκαμε και βρήκαμε στάχτη.
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε.
Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας.
Εγκαταλείψαμε τη ζωή και βρήκαμε τη στάχτη.»

Ποιός θιασώτης των «συνωστισμών» μπορεί να λογαριάσει και να ζυγίσει στη ζυγαριά της Ιστορίας την απώλεια και την καταστροφή, τους λυγμούς και το ατέλειωτο κλάμα αυτής της Μικρασιάτισσας μάνας που δεν της έμεινε τίποτε;

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Θάλασσα.

Έχω ανάγκη τη θάλασσα γιατί με διδάσκει:
δεν ξέρω αν μου δίνει μουσική ή συνείδηση:
Δεν γνώριζα αν είναι κύμα μονάχα ή πλάσμα βαθύ
ή μονάχα βραχνή φωνή ή θαμβωτική εικασία
ιχθύων και καραβιών.
Γεγονός είναι ότι και κοιμισμένος ακόμα
με κάποιο μαγνητικό τρόπο
κυκλοφορώ
στην παγκοσμιότητα των κυμάτων.
Δεν είναι μονάχα τ΄ αλλοιωμένα κοχύλια,
σα ν’ ανάγγελλε κάποιο αργό θάνατο
τρεμουλιάρης πλανήτης,
όχι, με τη λεπτομέρεια ανοικοδομώ την ημέρα,
με μια ριπή αλατιού το σταλακτίτη,
και με μια κουταλιά τον άπειρο θεό.
Διατηρώ ό,τι με δίδαξε.
Τον αγέρα, τον αδιάκοπο άνεμο, το νερό και την άμμο.
Μοιάζει ελάχιστο για τον νέο
που’ ρθε εδώ να ζήσει με τις πυρκαγιές του,
αυτός ο παλμός όμως που κατερχόταν
κι ανέβαινε στην άβυσσο του,
το ψύχος του γαλάζιου που κροτάλιζε καιγόμενο,
και η στείρωση του άστρου,
μόνο σκοτάδια κρύβεις
κι από το βλέμμα σου, στιγμές
προβάλλει αχτίδα φως
Όταν γέρνω στα βράδια
ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου
στο κύμα που βογκά
στα ωκεάνια μάτια σου.

Πάμπλο Νερούντα

http://noprogramm.blogspot.gr/


Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Ζήτω...

ζήτω
το κλαδί βασιλικού το στις παλάμες μου καρφιτσωμένο …
το φύλλο που ξαφνικά έπεσε πάνω στα μαλλιά σου…
κείνο το μολυβένιο στρατιωτάκι  το φυλαγμένο…
ο κούρος που κοκκίνισε στη λέξη έλα….
η βρώμικη αναπνοή των ναυτικών μέσα στο μαγαζί της Μάρως…
το αγκάθι το στη φωνή μου αφημένο…
ζήτω
οι βρισιές που ξεστόμισα κι ο αέρας μ’ άκουγε υπομονετικά…
τα σκισμένα χαρτιά στο καλαθάκι κάτω απ’ το γραφείο…
τα συνθήματα που μουρμούρισα και δε φώναξα… 
το μεσοφόρι της πουτάνας της Γωγώς…
η μολυβένια μύτη που δραπέτευσε…
οι λέξεις που βραχνιάζουν στη σιωπή τους…
ζήτω
κείνο το μη και κείνο το όχι …
το σεντόνι που σε τύλιξε…
το περπάτημα του εργάτη στο σχόλασμα…
 η στάλα που  στεφάνωσε τα βλέφαρά σου…
ο άγγελος που έπαιζε ζάρια σε σιδεράδικο στο Πειραιά
ο ιδρώτας της θάλασσας που σε μύρισε…
ζήτω
οι γραμμές του τρένου που κείτονται πλάι του…
η πανάρχαια επιγραφή που σ’ ονομάτιζε…
το φιλί το κρεμασμένο στ’ αυτί μιας νύχτας που γέρασε…
τούτη η φλεβίτσα, να αυτή εδώ η μικρή ,  που σε ανάθρεψε…
ζήτω
το ρολόι που χτυπά μονότονα
ο λύκος πεινά και ερωτεύεται
ζήτω
τα μυστικά τα σύμβολα με λέξεις καλυμμένα   

γ.β.

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

ψεύτικες χρωματιστές χάντρες

Σιωπή. Κι ένα ψέμα διφορούμενο. Είναι ακόμη ανάλαφρο κι αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Το ακουμπάω απαλά μα θέλω να το λιώσω. Να το εξαφανίσω. Αντί αυτού, απολαμβάνω την σιωπή και τις μεγάλες γουλιές του νερού που υγραίνει τον λαιμό μου.

Ακούω μέσα μου επιθυμίες. Κοιτάζομαι σ ένα καθρέφτη που δεν χρησιμοποίησα ποτέ. Είμαι τόσο όμορφη όσο πάντα; Γελάω. Ψεύτικες χρωματιστές χάντρες γυαλίζουν στο φλερτάρισμα με το φως. Δεν είμαι εγώ αυτή! Δεν είμαι σου λέω..

Θέλω να πάρω ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί, μα τόσο μεγάλο που να χωράει δυο ζωές τόσο ξεχωριστές όσο και αλληλένδετες. Να ενώσω με συνδετήρες στιγμές και πράξεις. Να τους δώσω μορφή και αισθήσεις. Να είναι τόσο κοντά, όσο και μακριά, μέχρι που η συνάντηση τους να σταθεί μοιραία για όλες τις αλλαγές και τα επακόλουθα της ζωής τους.
Πόσο μας επηρεάζουν οι άλλοι;
Τι είπε για μένα, γιατί μου μίλησε έτσι, με ζηλεύει, με μισεί.. είναι ανάγκη να έχουν αξία όλα αυτά;
Μ αγάπησε, τι ήμουν για αυτόν, αν δεν ήταν αυτός εγώ θα..

Κι η ειλικρίνεια; Ναι το ξέρω πως είναι ουσιαστικό.
Ξέρω επίσης πως είναι μια λέξη που έμαθα τελευταία να γράφω σωστά. Εγώ που δεν έκανα ποτέ ορθογραφικά λάθη. Χανόμουν στα τόσα ει, ι, ι, ει..
Έτσι, όπως κι αν μου την έγραφες στα δικά μου μάτια ήταν σωστή. Ηλοικρείνυα; Ναι σου έλεγα εγώ.. Οιλεικρυνηα.. ναι εγώ..

Πλάκα να δεις, να δεις που τώρα θα σου μιλήσω ειλικρινά, γέλασα πολύ, πολύ πολύ, από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο εκείνο γαργαλητό στη μύτη, κι ένοιωσα πως το ευχαριστήθηκες κι είπα μέσα μου, ο καθένας ότι του αξίζει έχει..
και μετά ήταν που εσύ απέρριπτες και ξανααπέρριπτες και στόλιζες με περίεργα κοσμητικά επίθετα ό,τι πριν σε ευχαριστούσε, και τότε το είπα διπλά..
''ο καθένας ό,τι του αξίζει έχει''

http://metofeggariagalia.blogspot.gr/

Για τον Πατέρα.

“Δεν μου είπε πώς να ζω. Έζησε και με άφησε να τον βλέπω”.
Χρόνια πολλά Μπαμπά. Σ' ευχαριστώ.
Ίσως δεν γίνω αυτό που εσύ έχεις πλάσει στο μυαλό σου για μένα. ίσως γίνω αυτό που πραγματικά εγώ θέλω. Αλλά σίγουρα θα προσπαθήσω να είσαι περήφανος για το παιδί σου. Γιατί πρέπει να γνωρίζεις ότι τα κουνέλια δεν πετούν, οι αετοί δεν κολυμπούν, οι γάτες δεν έχουν φτερά.
Άσε τώρα τις συγκρίσεις και απόλαυσε το ότι είμαι παιδί σου. Υπάρχει άφθονος χώρος για όλους στο δάσος, πατέρα.

Ο πατέρας. (Παντελής Θαλασσινός).

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Πώς κατάφερε ένας γάιδαρος να βγει από το χαντάκι που έπεσε.

Μια φορά ένας αγρότης είχε έναν γάιδαρο. Γέρασε ο κακόμοιρος και κάποια μέρα, εκεί που περπατούσε στο λιβάδι, έπεσε μέσα σε ένα χαντάκι. Προσπάθησε μα δεν μπορούσε να βγει. Τον βρήκε το αφεντικό του, προσπάθησε κι εκείνος, αλλά δεν τα κατάφερε.

Σκέφτηκε λοιπόν ότι μιας και ο γάιδαρος ήταν γέρος και το χαντάκι έπρεπε να κλειστεί, να κάνει δυο δουλειές μαζί. Κάλεσε τους χωριανούς, τους έδωσε από ένα φτυάρι και όλοι μαζί έριχναν χώμα μέσα στο χαντάκι να θάψουν τον γάιδαρο και να κλείσουν το χαντάκι. Μόλις το...
ζωντανό κατάλαβε τι συνέβαινε, έκλαιγε, μα κανένας δεν του έδινε σημασία.

Ξαφνικά όμως σιώπησε. Όλοι αναρωτήθηκαν τι έγινε. Δεν έκλαιγε όταν του πετούσαν χώμα. Εκείνος, κάθε φτυαριά που του έρχονταν στην πλάτη, την τίναζε και έπεφτε στα πόδια του το χώμα. Έτσι συνέβαινε να πατάει το χώμα και να ανεβαίνει εκείνο και στο τέλος γέμισε το χαντάκι και ο γάιδαρός μας βγήκε καμαρωτός καμαρωτός.

Ηθικό δίδαγμα:

Η ζωή θα σου ρίχνει πολλές φτυαριές με ακαθαρσίες. Κάθε είδους. Το κόλπο είναι να τις τινάζεις από πάνω σου και να ανεβαίνεις από το χαντάκι πατώντας τη βρωμιά. Μπορούμε να βγούμε από το οποιοδήποτε χαντάκι όχι με παραίτηση αλλά με αποφασιστικότητα. Κάθε φτυαριά και ένα βήμα προς τα πάνω!

http://36dimotiko.blogspot.gr

Ο Μεγάλος Ερωτικός πάντα κοντά μας.

19 χρόνια πέρασαν από την μέρα που ο "Μεγάλος Ερωτικός", Μάνος Χατζιδάκις παρέδωσε την σάρκα του. Και λέω την σάρκα του μόνο γιατί τίποτα άλλο δεν χάθηκε από τον μεγάλο Μάνο. Υπάρχει συνέχεια, σε κάθε μας κίνηση, σε κάθε χαρά, σε κάθε λύπη μας, κάτι δικό του υπάρχει για να μας συντροφεύει. Έτσι λοιπόν δεν αισθάνομαι ότι ο Μάνος Χατζιδάκις έχει φύγει, και δεν θα φύγει ποτέ όσο υπάρχουν καρδιές και μυαλά να το έχουν μέσα τους.

"Ο Λαχειοπώλης του Ουρανού από το 3ο Πρόγραμμα"
...Σηκώθηκα απ΄ το πιάνο και πλησιάζω τον καθρέφτη. Ήμουνα ξαναμμένος. Είδα το είδωλό μου να κρατά φτερά του παγωνιού και δροσερούς καρπούς του Θέρους. Κι είπα από μέσα μου: Είμαι ο Λαχειοπώλης τ΄ Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά κι αγγέλους. Ο πρώτος αριθμός σημαίνει συνουσία. Βάση ρευστή για δημιουργία. Κι αποφασίζω ευθύς την πιο μεγάλη μου πράξη. Σκόρπισα τα λαχεία μου στους γαλαξίες και στο άπειρο. Έτσι δεν θά ΄ναι δυνατό κανείς να ξαναδημιουργήσει, να πράξει το καλό - που λεν - ή το κακό. Σπατάλη η απόφασή μου, μα ο κόσμος πάει για να χαθεί.
Το λέω για να τ΄ ακούν οι νέοι, και να σκορπίσουν τα λαχεία τους κι αυτοί, όπου μπορέσουν κι όπου βρουν. Να μην τ΄ αφήσουν κέρδος στους πολλούς. Έτσι τουλάχιστον, θα κατακτήσουμε τη δυνατότητα να μας φοβούνται. Ποιους; Εμάς, τους ποιητές. Μια και δεν είναι δυνατό να μας εντάξουν στα συρτάρια τους, σ΄ ό,τι μπορούν να ελέγξουνε και να προβλέψουν οι ανερχόμενοι πολλοί.
Τους φοβερίζει η άρνησή μας να δεχτούμε φάκελο, κατάταξη, τάξη κι αριθμό. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να ενταχθούμε στις ομάδες αυτών που όταν κοιμούνται, τα χέρια τους είναι από μέσα ή απ΄ έξω από το πάπλωμα. Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, και μας τοποθετούν παντοτινά μες στους αιώνες, με την αθάνατη κι ερωτική μορφή του Λαχειοπώλη τ΄ Ουρανού."

Να ξεχαστούμε λίγο και να σκεφτούμε, να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε, να γίνουμε λίγο άνθρωποι. Το έχουμε ανάγκη...
μια φορά και έναν καιρό.



Μια ανάσα...

Η ζωή είναι μια ανάσα. Με μια αναπνοή γεννιόμαστε. Με μια αναπνοή κάνουμε πράγματα σε όλη μας την ζωή.
Ποιος δεν είναι ευτυχισμένος όταν αισθάνεται την ανάσα του συντρόφου του όταν κοιμάται στην αγκαλιά του;
Ποιος δεν είναι ευτυχισμένος όταν η ανάσα του μωρού θέλει να πει σε αγαπώ;
Ποιος δεν είναι ευτυχισμένος όταν έχει κρατήσει την ανάσα του κάτω από την θάλασσα με όλο αυτό το μπλε να τον κατακλύζει;
Ποιος δεν είναι ένας μικρός Θεός όταν με μια ανάσα καταφέρνει κάτι;
Μια ανάσα λοιπόν είναι η ζωή. Είμαι δειλός για επαναστάτης. Παίρνω όμως μία ανάσα δίνω μικρές μάχες, μου είναι δύσκολο να κερδίσω τον πόλεμο, αλλά αντιστέκομαι όσο αντέχω.
Μια ανάσα, μια ανάσα. Μην μου την στερήσετε και αυτή. Την χρειάζομαι...

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Όλοι οι δικοί σου μύθοι

Μια άγρια σιωπή βαραίνει τα μαλλιά μου
μια άγρια σιωπή μάχεται τα όνειρά μου.

Η νύχτα γεννά τη μοναξιά ελπίδα μου η οργή μου
κι η γλώσσα μου , που μάτωσε έκοψε τη λαλιά μου

Στο πρωϊνό παράθυρο γλυστρίσανε οι ήχοι
και βάφτηκαν με χρώματα όλοι οι δικοί σου μύθοι.

Μύθοι και χρώματα μαζί τρυπώσαν στη ψυχή μου
μου πήρανε τη σιωπή μου φέραν τη φωνή μου.

γ.β.

Ένας λάκκος και εγώ...


Ξεκίνησα να περπατώ στο δρόμο ενώ  υπάρχει ένας μεγάλος λάκκος. Δεν τον βλέπω και πέφτω μέσα. Υπάρχει σκοτάδι και απελπισία και μου παίρνει αρκετό χρόνο μέχρι να βγω έξω

Συνέχισα να περπατώ στον ίδιο δρόμο. Συνεχίζει να υπάρχει ο  μεγάλος λάκκος,  μπορώ να τον δω, αλλά πέφτω πάλι μέσα. Υπάρχει σκοτάδι και απελπισία και μου παίρνει αρκετό χρόνο μέχρι να βγω έξω.

Ξανά περπάτησα στο ίδιο δρόμο.Ο μεγάλος λάκκος συνεχίζει να υπάρχει. Μπορώ να τον δω, αλλά πάλι πέφτω μέσα. Έγινε συνήθεια. Κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά και βγαίνω όσο το δυνατόν γρηγορότερα έξω.

Σκέφτηκα ότι  αφού πρέπει να περπατώ στο  ίδιο δρόμο, και υπάρχει ένας μεγάλος λάκκος θα  περπατώ γύρω απ' αυτόν.

Εντέλει το πήρα απόφαση για να αποφύγω τον λάκκο να περπατώ σ' ένα διαφορετικό δρόμο....


Αφιερωμένο σε όλους μας που πάντα πέφτουμε στον ίδιο λάκκο. Κανένας δεν μπορεί να μας βοηθήσει έτσι λοιπόν στο χέρι μας είναι πια να πάμε από έναν διαφορετικό δρόμο χωρίς λάκκους.

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Ξεκλειδώστε.

Καλημέρα ....
Μια δύσκολη άσκηση για σήμερα ...
Βρείτε το κλειδάκι το ξεχασμένο ...γυαλίστε το ...και ξεκλειδώστε...
ΠΡΟΣΟΧΗ
Ξεκλειδώστε ..όχι απασφαλιστε ..

γ.β.

καλύτερα να πεθάνω όρθιος...

Μα γιατί δεν αντιδρούμε. Πόσα ακόμα είναι ικανός να ανεχτεί αυτός ο ταλαίπωρος λαός μέχρι να ξεσηκωθεί; Καθημερινό μαστίγωμα κι ούτε ένα καρότο…
Ξύπνα και δες. Η φωτιά που έχει πάρει το σπίτι του γείτονα γρήγορα θα φτάσει και στο δικό σου αν δε φωνάξεις. Ο επόμενος άνεργος θα είσαι εσύ. Ο επόμενος άστεγος θα είναι το παιδί σου. Ξύπνα!
Φοβάσαι ! Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη φοβάται γιατί ο φόβος είναι κάτι απόλυτα φυσικό. Είναι μηχανισμός αυτοάμυνας. Το να μην κουνιέσαι όμως από το φόβο σου την ώρα που παζαρεύεται το μέλλον των παιδιών σου είναι τραγικό. Θαρραλέος δεν είναι αυτός που δεν φοβάται αλλά αυτός που παίρνει τον φόβο του αγκαλιά και μπαίνει σε δράση.
Κρίμα αν έχεις βολευτεί μες την κακομοιριά σου· δεν έχεις σωτηρία. Ένας σοβαρός λόγος για να αντιδράσεις λοιπόν, είναι για να πάψεις να ρίχνεις το βάρος της ευθύνης για την κατάντια σου στους άλλους, για να πάρεις την τύχη σου και το μέλλον της πατρίδας σου και των παιδιών σου στα χέρια σου.
Να σταθείς απέναντι στον εαυτό σου και να του πεις: αποφασίζω πως είναι καλύτερα να πεθάνω όρθιος αν χρειαστεί, παρά να ζήσω γονατιστός.


Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Οι μικροί, «αόρατοι» εργαζόμενοι της Ελλάδας...

Όταν Άγγελοι κλαίνε το χάραμα,
είναι που ξυπνούν παιδιά για τη δουλειά,
εκατομμύρια εκατόν εβδομήντα πέντε
παιδιά - εργάτες,
σκλάβοι - παιδιά, εκατομμύρια τέσσερα,
και εμείς αδιαφορούμε.
Όταν Άγγελοι κλαίν' την αυγή
είναι που παιδιά δε θα παίξουν και σήμερα,
δε θα πάνε σκολειό,
δε θα γελάσουν αμέριμνα.
.
Πέτρες θα σπάσουν,
χαλιά θα υφάνουν,
καφέ θα μαζέψουν,
μπάλες και ό,τι άλλο
θα κατασκευάσουν,
παιδιά - εργάτες,
παιδάκια - σκλάβοι,
όνειδος και απέραντη αισχύνη μας.
(Ποίημα από το Χαμομηλάκι)

Όνειδος , για την κάθε εξουσία, που κλείνει τα μάτια και βυθίζεται στην απραξία ! 

Σαν σήμερα στις 12 Ιουνίου, λοιπόν, καθιερώθηκε η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας. Μία πρωτοβουλία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, με στόχο την καταπολέμηση της παιδικής εργασίας και πιο συγκεκριμένα τον περιορισμό της παράνομης διακίνησης παιδιών. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο, περίπου 1,2 εκατομμύρια παιδιά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης ενός καλά οργανωμένου δικτύου, που έχει στήσει μια γέφυρα μεταφοράς παιδιών από τις αναπτυσσόμενες στις βιομηχανικά αναπτυγμένες χώρες.
Οι μικροί, «αόρατοι» εργαζόμενοι της Ελλάδας.
Δεκάδες χιλιάδες παιδιά εργάζονται παράνομα στην Ελλάδα, σε ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες και με χαμηλά μεροκάματα, χωρίς να είναι πουθενά καταγεγραμμένα, σημειώνει ο βοηθός συνήγορος για τα δικαιώματα του Παιδιού.
Ενδεικτικό είναι, όπως ανέφερε το Αθηναϊκό πρακτορείο, ότι μόνο μέσα σε μία χρονιά, 70.000 παιδιά σταμάτησαν το σχολείο, αναφέρει ο Γιώργος Μόσχος με αφορμή την 12η Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας.
«Σχολάω από το σχολείο, πηγαίνω στο σουβλατζίδικο και μένω μέχρι το βράδυ. Βασανίζομαι αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα».
«Πηγαίνω έκτη δημοτικού, δουλεύω σε καφετέρια. Κάποιοι ήρθαν ένα βράδυ για έλεγχο και οι μεγάλοι μου είπαν να κρυφτώ».
Περιγραφές ανηλίκων που αναγκάζονται να εργάζονται με χαμηλά μεροκάματα, πέντε – δέκα ευρώ, σε συνθήκες εξαιρετικής πίεσης. 

Θέλω και εγώ να είμαι έξω από το αυγό....

Έξω από το "αυγό"

Εκείνος και Εκείνος (1972).

http://youtu.be/Seau8Jbvs9U

Η κόλαση είναι οι άλλοι;

Κάθε μέρα ο άνθρωπος υποβιβάζεται σε αριθμό, γίνεται μονάδα παραγωγής, η ανθρωπότητα έχει μπει στη μεγάλη νύχτα, ζει χωρίς ελπίδα. Ο παραλογισμός δίνει το στίγμα της ζωής μας. Η πίστη υποχώρησε, και η ελπίδα διαλύθηκε. Το χάος και η απογοήτευση δυναστεύουν τη ζωή μας. Περιθώρια για να σκεφτούμε, να δράσουμε υπάρχουν; Η αισιοδοξία δεν είναι θέμα γραμμής, δεν είναι κάτι που προγραμματίζουμε. Που θα βρει ψυχή να φωλιάσει, να ζεσταθεί και να ζεστάνει;
Η πραγματικότητα έχει γίνει τόσο ξερή. Όλα μοιάζουν κάθε μέρα τα ίδια, προκαθορισμένα. Και αυτό μας κάνει πιο άχρωμους, πιο βάναυσους με τον εαυτό μας. Έχουμε άμεση ανάγκη τον άλλο, να επικοινωνήσουμε ψυχικά, να κάνουμε φίλους και όχι να έχουμε γνωστούς. Να μην γίνουμε όπως η ηρωίδα στον "μονόλογο μίας γυναίκας" της Σιμόν Ντε Μποβουάρ, που αρρώσταινε με την σκέψη ότι αναπνέει τον ίδιο αέρα που πριν λίγο εξέπνευσε κάποιος άλλος, ένας ξένος. Πρέπει να γίνουμε ένα, να πολεμήσουμε, να διώξουμε αυτό το άγχος που μας στέλνει στην αγχόνη.  Να βρούμε την ανθρώπινη ψυχή μας. Και τότε ίσως η κόλαση δεν θα είναι οι άλλοι...Εφόσον θα συνεχίζουν να περνούν δίπλα μας άνθρωποι, είναι δυνατόν κάποια στιγμή, όλοι μαζί, να πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα και να του φορέσουμε το χαλινάρι της ανθρωπιάς; 

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Για όλους τους ανθρώπους που μοιάζουν με τον Κεμάλ

Ακούστε τώρα την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα της Ανατολής,
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ  
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και έναν καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό.
Στη Μοσούλη, τη Βασόρα , στην παλιά τη χουρμαδιά  
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
Τον κοιτάν οι Βεδουίνοι   με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά.
Απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη   κι απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει τη θηλιά.
Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δυο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί  
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
Πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ΄ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που απ΄ τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα...

New York Rock & Roll Ensemble (Manos Hadjidakis) - Kemal

Aντάλλαγμα

Ο άνεμος δίψασε
πάνω στη χέρσα γη της νύχτας.

Ο στρατιώτης που τον πλησίασε
δε κρατούσε σφουγγάρι με ξύδι.

Κρατούσε μόνο
μια φωτογραφία ενός παιδιού
να κοιμάται στην αγκαλιά της μάνας του.

Ο άνεμος την άρπαξε από τα χέρια του
και την έφερε κοντά μου
ζητώντας μου, για αντάλλαγμα, νερό.

γ.β.

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Όταν το αύριο ξεκινήσει χωρίς εμένα...

Όταν το αύριο ξεκινήσει χωρίς εμένα, και δεν θα είμαι εκεί για να το δούμε.
Ξέρω πόσο μ 'αγαπάς, όσο σ' αγαπώ ..
Και κάθε φορά που θα σκέφτεστε  εμένα, ξέρω ότι θα μου λείπετε πάρα πολύ ..
Αλλά όταν το αύριο ξεκινήσει  χωρίς εμένα, παρακαλώ προσπαθήστε να καταλάβετε ..
Ένας άγγελος ήρθε και κάλεσε το όνομά μου και με πήρε από το χέρι,
Φάνηκε η θέση μου ήταν έτοιμη στον Ουρανό 
και ότι θα έπρεπε να αφήσω πίσω μου, όλους όσους αγάπησα πάρα πολύ....
Αλλά, όπως γύρισα να σας δω, ένα δάκρυ έπεσε από τα μάτια μου.
Για όλη τη ζωή μου  πάντα πίστευα ότι δεν θα πεθάνω.
Είχα τόσα πολλά για να ζήσω, τόσα πολλά ακόμη να κάνουμε.
Μου φαινόταν σχεδόν αδύνατο, ότι θα σας άφηνα...
Σκέφτηκα όλα τα χθεσινά, τα καλά και τα κακά ..
Σκέφτηκα όλη την αγάπη που μοιραστήκαμε, και πόσο μας γέμιζε ...
Αν μπορούσα να ζήσω ξανά το χθες, απλά έστω και για λίγο,
θα προσπαθούσα να υλοποιήσω στο σύνολο τους, ότι ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω.
Και όταν σκέφτηκα όλα αυτά τα πράγματα, κατάλαβα τι χάσαμε  που ήρθε το αύριο.
Σκέφτηκα εσένα, και όταν το έκανα, η καρδιά μου γέμισε με θλίψη...
Αλλά όταν πέρασα  από τις πύλες του Ουρανού, ένιωσα τόσο πολύ σαν στο σπίτι μας.
Όταν ο Θεός κοίταξε κάτω και μου χαμογέλασε, και είπε: 
"Αυτό είναι η αιωνιότητα, και όλα όσα σας έχω υποσχεθεί.
Σήμερα η ζωή σας στη Γη είναι παρελθόν, αλλά εδώ αρχίζει εκ νέου.
Υπόσχομαι ότι υπάρχει αύριο, αλλά το σήμερα θα είναι πάντα το τελευταίο,
και δεδομένου ότι κάθε μέρα είναι η ίδια ημέρα, δεν υπάρχει νοσταλγία για το παρελθόν". 
Έτσι, όταν ξεκινήσει το αύριο χωρίς εμένα, δεν νομίζω ότι θα είμαστε πολύ μακριά,
γιατί κάθε φορά που θα σκέφτεστε εμένα θα είμαι εκεί - στην καρδιά σας ...

 σκέψεις αγαπημένου ανθρώπου που ίσως όλοι έχουμε χάσει...

Στὸν ἀναγνώστη

Μὰ μὲς στὶς σκύλες, τοὺς σκορπιούς, τὰ φίδια, τὰ τσακάλια, 
τοὺς πάνθηρες, τοὺς πίθηκους, τοὺς γύπες, τὰ θηρία 
ποὺ γρούζουν, σέρνουνται, ἀλυχτοῦν κι οὐρλιάζουν μὲ μανία 
μέσ᾿ στῶν παθῶν μας τὸ κλουβί, προβαίνει ἀγάλια,
θεριὸ πιὸ βρώμικο, κακό, τὴν ἀσκημιὰ νὰ δείξει!

Κι δὲ σαλεύει κι οὔτε ἀκούει κανένας τὸ οὐρλιαχτό του, 
ὅλη γῆς θὰ ρήμαζε, καὶ στὸ χασμουρητό του 
θὰ ῾θελε νὰ κατάπινε τὸν κόσμο -αὐτὸ ῾ναι πλήξη!- 
πού, μ᾿ ἕνα δάκρυ ἀθέλητο στὰ μάτια τῆς κοιτάζεις, 
καθὼς καπνίζει τὸν οὐκᾶ, κρεμάλες νὰ στυλώνει.


Καὶ ξέρεις, ἀναγνώστη, αὐτὸ τὸ τέρας πῶς δαγκώνει! 
Ὦ ἀναγνώστη ὑποκριτή, ἀδέρφι ποὺ μοῦ μοιάζεις!

Σὰρλ Μπωντλαίρ (1821-67): Γάλλος ποιητής και αισθητικός

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

H Ζωή είναι όμορφη, πολύ όμορφη....


για να θεριέψουν οι ρίζες
να γαντζωθούν η μία στην άλλη σαν αδέλφια

Τα διδυμάκια που βλέπετε έζησαν για εννέα μήνες στη κοιλιά της μαμάς τους και δέθηκαν τόσο πολύ που ήρθαν στη ζωή πιασμένα... χέρι-χέρι.
«Μίση ώρα ζωής...έχουν δεν έχουν...και δεν ξεχάστηκαν στιγμή, οι συνήθειες μέσα στην μήτρα της μαμάς....σαν διδυμάκια που μοιράζονταν τον ίδιο σάκο και τον ίδιο πλακούντα.... συχνά στους υπερήχους τα βλέπαμε να πιάνονται χέρι χέρι μέσα στην κοιλιά...τώρα κάνουν ακριβώς το ίδιο...μόλις βρέθηκαν πάλι το ένα κοντά στο άλλο......» έγραψε ο μαιευτήρας-χειρουργός γυναικολόγος Dr Άρης Τσιγκρής, ο οποίος και ανέβασε τη φωτογραφία στο facebook.

ΜΙΚΡΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Τώρα που κοιμάσαι θα σου πω μια ιστορία να την κάνεις όνειρο ...λοιπόν άκου ...
Μια φορά ήταν ένας που ήθελε να φτάσει στην άκρη του ουρανού για να δει αν υπάρχει θάλασσα πιο πέρα. Έβαλε που λες χαλινάρι στους καημούς του , αυτοί μούτρωσαν λίγο, κούνησαν θυμωμένα το κεφάλι τους , αλλά μετά που ανέβηκε πάνω τους ησύχασαν. Καβάλα πάνω τους λοιπόν άρχισε να τρέχει και να ανεβαίνει τα σκαλιά του ουρανού με μια δροσάτη περηφάνια στο πρόσωπό του. Δεν έδινε καμία σημασία στα σύννεφα, που ήθελαν να τον κλείσουν μέσα τους . Έκανε έτσι το χέρι του κι αυτά παραμέριζαν μπροστά στην βρόχινη σιωπή του . Γιατί ξέχασα να σου πω πως όταν ο ουρανός κουβαλά πάνω του ανθρώπους, που χουν παράξενη όψη κι είναι καβάλα στους καημούς τους...τότε βρέχει. Τέλος πάντων .
Ξαφνικά βλέπει μπροστά του μια σελήνη που δε φαινόταν. .Νόμιζε η σελήνη πως ήρθε κι άλλος από κείνους με τα μαύρα χαμόγελα να τη κουρσέψει και πήγε να κρυφτεί κι άλλο κάτω από τα σκεπάσματα της νύχτας , μα αυτός από μακριά της λέει ...Ε.. σελήνη...καλά πάω για την άκρη τ' ουρανού ..;; Εδώ που λέμε ..ζήλεψε λίγο ..η σελήνη ...που κατάλαβε πως καθόλου δεν ενδιαφερόταν για κείνη, μα για τον ουρανό ...Αλλιώς είχε συνηθίσει ...Δε του μίλησε ..Απλά του κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και βάλθηκε με τρόπο αδιάφορο να ξεμπλέκει τα μαλλιά της .
Εκείνος συνέχισε ...Πάνω ψηλά που ήταν, αέρας δεν υπήρχε πολύς ..μα κείνος ρουφούσε όσο μπορούσε λίγο αέρα φρουρούνταν με τα ρουθούνια των καημών του ...κι αυτοί τον άφηναν .
Όταν έφτασε επιτέλους στην άκρη του ουρανού είδε πως άλλη θάλασσα δεν υπήρχε.Μα δε στεναχωρήθηκε. Γιατί ο ήλιος άπλωσε πάνω του μια ολοκαίνουρια αυγή. Τη σκεπάστηκε και αποκαμωμένος όπως ήταν αποκοιμήθηκε ..
Είδε όνειρο πως τη νύχτα που ήρθε πάνω από την πόλη την έκοβαν κάτι ηλιαχτίδες. Και χαμογελούσε στον ύπνο του .

Γιώργος Βλαχάκης.

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Ο νους ποτέ δεν σταματά να ελπίζει.

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στʼαχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένος,να φυσώ να σε πηγαίνω
Μες από φεγγαρά περάσματα και κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σʼέχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω ιστό λαιμό στων όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά! 


Υ.Γ.: Πάντα το μυαλό δονεί  Σώμα και Ψυχή.




Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Τα παιδιά της γωνίας

Να χαίρεσαι που δεν σε λογαριάζουν γιατί αν κατάφερες αυτό, τότε έχεις κερδίσει τον μισό πόλεμο ενάντια στα ξένα και εντόπια καθίκια. Αν κατάφερες να κρατήσεις τις υπομονές σου μετατρέποντας τες σε λογική, τότε να είσαι σίγουρος ότι αρχίζεις από μονάδα να γίνεσαι ο επικίνδυνος άνθρωπος της γωνίας. Αυτός που και σε ειρηνικές αλλά και εμπόλεμες καταστάσεις έδινε την μια τον ιδρώτα του και την άλλη το αίμα του, κι όταν ολοκλήρωνε αυτό που το κοινωνικό και ανθρωπιστικό καθήκον τού όριζε, αποτραβιόταν και πάλι στη γνωστή γωνία. 
Αυτή η γωνία που σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο από κάτοψη, που σε κάνει παρατηρητικό όχι εξαιτίας του φόβου μη σε βρουν αλλά λόγω της επιλογής σου να μένεις αόρατος γιατί σε στενεύουν οι τεράστιοι ρυπαροί πολυσύχναστοι χώροι. Γιατί το ξέρεις πολύ καλά ότι το να πάρεις θέση σε ένα παιχνίδι που παίζεται από αόρατους είναι σαν να χτυπάς με το σπαθί μόνο αέρα, αλλά και  ότι να συνδιαλέγεσαι με πιόνια που νομίζουν ότι ορίζουν καταστάσεις προσβάλει την νοημοσύνη σου μετατρέποντάς σε σε συνένοχο των εγκλημάτων. Από την γωνία βγήκαν όλοι αυτοί που θαυμάζεις και αν δεν κατέληξαν νεκροί από δική τους επιλογή και όχι από υπεροχή του αντιπάλου, τότε σε μια γωνία πέθαναν χορτάτοι από συνείδηση. 
Η γωνία είναι το καλύτερο σημείο του πλανήτη αν θέλεις να έχεις ολοκληρωμένη όραση αλλά και τα νώτα σου φυλαγμένα. Να φοβάσαι αυτούς που βγαίνουν σε ευθεία παράταξη σε ανοιχτούς δρόμους με τάχα ανυπεράσπιστα τα στήθια τους. Να φοβάσαι και όλους αυτούς που σε σπρώχνουν να βγεις στο φως διεκδικώντας τα καταπατημένα δικαιώματά σου. Για ασπίδα σε έχουν. Σε βγάζουν από την ασφαλή σου γωνία και γίνεσαι τρωτός αφού μεταβάλλεσαι σε όχλο. Από την στιγμή που σε γνωρίζουν είναι πολύ εύκολο για αυτούς να σε κάνουν αναλώσιμο. Κανείς από τους εξουσιαστές ποτέ δεν φοβήθηκε αυτό που βλέπει. Φοβόταν την σκιά και την σιωπή. Φοβόταν αυτό που δε μπορεί να το εντάξει σε κοινωνικό φαινόμενο, φοβόταν πάντα το άτομο και όχι τις ομάδες. Ο τακτικός πόλεμος είναι για μεγάλα υποταγμένα στην εξουσία στρατεύματα και όχι για μικρούς και ασήμαντους εχθρούς, όπως είναι όλοι οι άνθρωποι που μπορούν να χωρέσουν την ελευθερία τους σε μισό τετραγωνικό.
Αναρωτιόμαστε τι κάνει αυτός ο λαός και όλοι οι υπόλοιποι λαοί που είναι ήδη στα κρεματόρια χωρίς καν να πάρουν το τρένο. Γιατί ανέχονται αδιαμαρτύρητα αυτόν τον αιμοσταγή ειρηνικό πόλεμο; Είναι όλοι τους βολεμένοι, μισθωμένα δημοσιοϋπαλληλάκια, καβαντζωμένοι από λαμογιές, ωχαδερφιστές, δειλοί, απάτριδες; Η πλειοψηφία είναι, αλλά όχι το σύνολο. Διότι βλέπουμε όλους αυτούς να βγαίνουν στο φως, να μιλάνε, να γλεντάνε, να κάνουν επαναστάσεις δια προφορικού και γραπτού λόγου, αλλά δεν βλέπουμε εκείνους που είναι στην γωνία. Ουδείς γνωρίζει τον αριθμό τους αλλά σίγουρα είναι τόσοι όσοι ήταν πάντα: Ελάχιστοι. Και όπως απέδειξε και η επίσημη ιστορία -η γραμμένη από τους νικητές-, ήταν αυτοί που άλλαζαν την έκβαση των καταστάσεων όταν ερχόταν η ώρα να βγουν από την γωνία τους γνωρίζοντας καλά τον εχθρό μετά από τόσα χρόνια ήσυχης παρατήρησης του. Έδιναν τη μάχη όχι σε κοινωνικό επίπεδο, όπως η αντιπολιτευτική εξουσία θέλει να την κάνεις, αλλά σε προσωπικό. Ο πόλεμος για το Δίκαιο είναι προσωπική και όχι κοινωνική υπόθεση. Όσο τραβούν το σχοινί χωρίς καμία αντίσταση κατακτητές και ευρωλάγνοι, τόσο ο πόλεμος γίνεται προσωπικός,  δηλαδή ανελέητος. Πάντα ο πόλεμος για τους ανθρώπους της γωνίας ήταν προσωπικός. Από την εποχή της ειρήνης, μέχρι την εποχή του πολέμου, μέχρι την εποχή των εξοριών, μέχρι την εποχή της δημοκρατίας, μέχρι την εποχή του τραβεστί σοσιαλισμού, μέχρι και σήμερα στην παγκοσμιοποιημένη εποχή. Η γωνία ήταν πάντα γωνία. Με το ένα πόδι ψηλά ως τιμωρία στην αρχή, μετά αγκαλιά με την μοναξιά ως επιλογή ζωής και τέλος ως τελευταία έξοδος για την αθανασία "όταν η ιστορία τους καλούσε". 
Ο εχθρός πράττει  ότι θέλει όχι γιατί έχει την δύναμη να το κάνει, αλλά γιατί ακόμα οι σιωπηλοί, αόρατοι, μικροί, μοναχικοί, ξέρουν ότι ο εχθρός δεν έχει δείξει όλα του τα όπλα. Έχει κι άλλο η ιστορία που ξεκινήσαμε να ζούμε. Ακόμα δεν έχουμε πάρει καν την γεύση από το όπλο του εχθρού. Οι τσέπες πονάνε τώρα, ο πόνος δεν έφθασε ακόμη στην ψυχή και στο κορμί. Όταν θα ολοκληρώσει τον εκφοβισμό του, όταν ήσυχος θα απλώσει μπροστά όλα του τα όπλα και θα σου τα δείχνει, τότε οι γωνίες θα δείξουν τι έκρυβαν για χρόνια μέσα τους. Σε ένα μη καθορισμένο αλλά μοιραίο ραντεβού θα ανταμωθούν και πάλι οι σιωπηλοί της ζωής βγαίνοντας από τις γωνίες τους. Αυτές οι τούβλινες μήτρες ταΐζουν τα παιδιά τους με Μνήμη και τα γεννούν με έναν πόνο γνωρίζοντας τι σημαίνει η ευχή: Καλή Λευτεριά.

πηγή: simplemangreek.blogspot.gr


Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Μισοί άνθρωποι, μισοί σκουπίδια! Αξεχώριστα πράγματα στην εποχή του μνημονίου.

Η σχέση των ανθρώπων με τα σκουπίδια ήταν πάντα εχθρική παρότι τα σκουπίδια ήταν «παιδιά» των ανθρώπων. Η πρακτική ήταν να βρίσκονται μεταξύ τους όσο πιο μακριά γίνεται.
Με την όξυνση τη κρίσης όμως άρχισε να αλλάζει σταδιακά αυτή η σχέση. Κάποιοι άνθρωποι άρχισαν να βλέπουν με… «συμπάθεια» τα σκουπίδια. Τα επισκέπτονταν τακτικά, είχαν διαλόγους μαζί τους και τα σκουπίδια βλέποντας για πρώτη φορά να αναγνωρίζεται η «αξία» τους άρχισαν να προσφέρουν στους ανθρώπους ό,τι αξιόλογο είχαν. Κανένα μπαγιατισμένο ψωμί, ρούχα που μπορούσαν να φορεθούν, πράγματα που δεν ήταν για όλους άχρηστα, καμιά κουβέρτα….
Ανοίγουν προσεκτικά τις σακούλες σκουπιδιών που είναι στοιβαγμένες στους κάδους, σαν να ξετυλίγουν χριστουγεννιάτικα δώρα. Κατόπιν ψάχνουν προσεκτικά για οτιδήποτε μπορεί να φαγωθεί ή να χρησιμοποιηθεί. Μετά απομακρύνονται αθόρυβα.
Τέλος η ντροπή. Τέλος η αυτοεκτίμηση . Πρέπει να επιζήσουν. Να βρουν κάτι να τους δώσει ενέργεια να βγάλουν πέρα αυτή τη μέρα.
Αυτή η εικόνα με τρομάζει ! Οι  πεινασμένοι αυτής της πόλης. Οι  άνθρωποι ποντίκια, που σιγά σιγά γεμίζουν την πόλη και ξεπετιούνται από κάθε γωνία μέρα νύχτα. Για αυτούς ποιος θα κάνει κάτι; 
Έχω τρομάξει !Άνθρωποι όχι χωρίς μέλλον, αλλά χωρίς καν παρόν, βρίσκονται δίπλα μας και κανείς δεν τους βλέπει 
Αόρατα ενοχλητικά τρωκτικά που επιλέγουμε να μην κοιτάμε, είναι εδώ και πολλαπλασιάζονται .
Κάποιος πρέπει να κάνει κάτι. Εγώ; Εσύ; Δεν ξέρω...
Κανένας άνθρωπος δεν είναι για τα σκουπίδια και κανένας άνθρωπος  - όσο στραπατσαρισμένος και να είναι-  δεν είναι σκουπίδι. Αλλά δεν ξέρω πια αν στη κοινωνία που είμαι καταδικασμένος να ζω ποιοι είναι οι χειρότεροι. Εκείνοι που παράγουν τα ανθρώπινα σκουπίδια, εκείνοι που τα ανακυκλώνουν ή εκείνοι που τα διαχειρίζονται; 

του Τάκη Παπαδόπουλου.

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Σκέψεις για αυτό που λένε Έτος Καβάφη...




Ο Καβάφης, μια από τις μεγαλύτερες –και για πολλούς πιθανώς η μεγαλύτερη- μορφές της ελληνικής ποίησης, επηρέασε και επηρεάζει με το διαποτισμένο με ουμανισμό έργο του πολλούς ομότεχνούς του αλλά και απλούς ανθρώπους. Η ποίησή του είναι ελληνική, αλλά και οικουμενική ταυτόχρονα, ύστερα από τις μεταφράσεις των ποιημάτων του στα Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά και σε πολλές άλλες γλώσσες. Tελικά ο Καβάφης είναι ο ποιητής που προσδιορίζεται περισσότερο από κάθε άλλον από τα επίθετα που του αποδόθηκαν κατά καιρούς. Είναι ο ποιητής που συνομιλεί με τις πολιτισμικές και ταυτοτικές ανησυχίες της εποχής μας, καθώς η ποίησή του παρουσιάζεται ως ρευστή, ανοιχτή και διαθέσιμη για να αναγνωρίσουν σε αυτήν οι αναγνώστες τους εαυτούς τους.

Ο Αλεξανδρινός δεν έχει ανάγκη από ένα Έτος Καβάφη για να τον θυμηθούμε και να τον ανασύρουμε από τη λήθη, λένε όσοι τον μελετούν, διότι οι μεταφράσεις, οι εκδόσεις, τα συνέδρια και οι συζητήσεις για το έργο του δεν έχουν σταματήσει. Κάθε έτος είναι Έτος Καβάφη. Τον ιστορικό, τον πολιτικό, τον ερωτικό, τον φιλοσοφικό,  τον μοντερνιστή Καβάφη δεν τον διεκδικεί μόνο η φιλολογία αλλά και οι πολιτισμικές  σπουδές. Την τέχνη του λόγου του έντυσε με νότες η μουσική ήδη από το 1926, ζώντος του ποιητή, όταν ο Δημήτρης Μητρόπουλος έγραφε μουσική πάνω σε 14 ποιήματά του. Η μορφή και τα ποιήματά του έχουν εμπνεύσει δεκάδες εικαστικούς και κινηματογραφιστές. Διαχρονικός και άχρονος, ο Καβάφης έχει ξεπεράσει τα όρια της Αλεξάνδρειας, της εποχής του και της ελληνικής γλώσσας και έχει γίνει κτήμα της οικουμένης, ένας μύθος.

«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, / τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,».
«αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή / συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει».
«Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε», να μην απογοητευθείς, γιατί
έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν».

 Οι Λαιστρυγόνες, οι Κύκλωπες και ο Ποσειδώνας λειτουργούν ως σύμβολα για τα εμπόδια και τους κινδύνους που φανταζόμαστε πως θα αντιμετωπίσουμε στην πραγματοποίηση των στόχων που έχουμε θέσει στη ζωή μας. Σύμφωνα με τον Καβάφη, τέτοια εμπόδια είναι συχνά αποκυήματα της φαντασίας, των δισταγμών και των αμφιβολιών μας, ή και αν υπάρχουν, εμείς συχνά τα μεγαλοποιούμε σε βαθμό που μας αποπροσανατολίζουν από τον πραγματικό μας σκοπό και στόχο.
Ο Καβάφης, απευθυνόμενος στον αναγνώστη του ποιήματος, γράφει πως τα εμπόδια αυτά, υπαρκτά ή φανταστικά, θα τα υπερπηδήσει αν κατά τη διάρκεια της ζωής του ο άνθρωπος μπορεί να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που του δίδονται να διευρύνει τις εμπειρίες του και να εμπλουτίσει τις γνώσεις του.
Ο ποιητής μας  παροτρύνει να καθοδηγούμεθα πάντοτε από τα υψηλά μας ιδανικά, και να απολαμβάνουμε τα αγαθά που μας  προσφέρει η ζωή, χωρίς να βιαζόμαστε  να ολοκληρώσουμε το ταξίδι για την Ιθάκη, με άλλα λόγια να μην βιαστούμε στην επίτευξη των στόχων μας. Κι αν, όπως λέει
Ξαφνικά, η Ιθάκη έγινε Ιθάκες. Από νησί Ιθάκη, στο οποίο ο Οδυσσέας έκανε σκοπό της ζωής του να επιστρέψει, γίνεται οι στόχοι, οι σκοποί, που μας δίνουν την ευκαιρία να ξεκινήσουμε μια πορεία που διαρκεί μια ολόκληρη ζωή, κατά τη διάρκεια της οποίας θα αποκτήσουμε γνώσεις, και θα απολαύσουμε τα αγαθά της ζωής.


Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Άνθρωποι μανιτάρια

Έχω ένα πρόβλημα με τους ανθρώπους μανιτάρια …
Ξεπροβάλλουν την ομπρέλα τους …όπου έχουν μόνο τα σπόρια της αναπαραγωγής τους ...το περισσότερο σώμα τους είναι κάτω από τη γη …και διατρέφονται από οργανικά συστατικά ( σκέψης και άποψης ) άλλων ζώντων ή νεκρών οργανισμών με τρόπο αφάνταστα και αυθεντικά ναρκισσιστικό. 
Κάποιες φορές, δε λέω, λειτουργούν θεραπευτικά και όλα είναι μια χαρά ...Κάποιοι απ’ αυτούς είναι νόστιμοι …(κατά το κοινώς λεγόμενο…αν και αρκετά ανασφαλείς ως προς τούτο..) …και άλλοι, σε μεγάλο ποσοστό όμως , είναι δηλητηριώδεις κι επικίνδυνοι …
Τους λυπάμαι όμως αυτούς τους ανθρώπους μανιτάρια όταν , επειδή δε μπορούν να μιλήσουν μια ίδια γλώσσα , καλούν ένα βάτραχο να καθίσει πάνω τους και κοάζοντας να διαλαλεί …φιλήστε με …κρύβω ένα γιο βασιλιά μέσα μου …με την ελπίδα να γλιστρήσουν φιλιά και σε κείνους.
Έχω ακούσει ότι όσες φορές κι αν φιλήθηκαν το μανιτάρι παρέμεινε μανιτάρι και ο βάτραχος παρέμεινε βάτραχος 

Γιώργος Βλαχάκης.