Για την Αμαλία.
6 χρόνια μετά, το ίδιο χάλι υπάρχει ΠΑΝΤΟΎ
Κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου της Αμαλίας, όλο και κάποιοι bloggers θα την θυμηθούν. Δεν αρκεί όμως να θυμόμαστε μόνο το πρόσωπο, αλλά και τις πράξεις του - κάθε φορά που ανεβάζουμε μια καινούρια ανάρτηση. Φαίνεται απλό αλλά δεν είναι....
Η λέξη «blogs» δεν έχει ακουστεί ακόμα στην ελληνική tv και οι bloggers βλέπουν αποσπάσματα απ' τα post τους στο «Σάββατο βράδυ – Κυριακή Πρωί» της Ελευθεροτυπίας. Και τότε εμφανίζεται η Αμαλία Καλυβίνου. τον Ιούλιο του 2005 κάνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει μέχρι εκείνη την στιγμή στο δίκτυο. Μιλά για την περιπέτεια της υγείας της: Για τους άσχετους γιατρούς και τις λάθος διαγνώσεις τους, για τα φακελάκια που της ζήτησαν, για το βαρίδι της ελληνικής γραφειοκρατίας που σου βάζουν γύρω απ το λαιμό την ώρα που βουλιάζεις μαζί με την ασθένεια, για τις ατέλειωτες ώρες πόνου όταν δεν έχεις κανέναν να σε βοηθήσει. Όχι 'φωτογραφίζοντας' αλλά με ονόματα, έχοντας η ίδια αποκαλύψει απ' την πρώτη της ανάρτηση το δικό της όνομα. Συσπειρώνει όλη την ελληνική ψηφιακή κοινότητα γύρω της. Το 2007 η ιστορία της είναι πια γνωστή στην τηλεόραση. Αρκετοί γνωρίζουν την περιπέτεια της χωρίς να έχουν μπει ποτέ σε blog. Η ίδια αρνείται να εκμεταλλευτεί την φήμη της που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Δεν βγαίνει στην τηλεόραση και δίνει μόνο μια συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία. Πεθαίνει 25 Μαΐου της ίδιας χρονιάς στα τριάντα της χρόνια. Σχεδόν 6 χρόνια μετά από τότε που η Αμαλία ανέβασε το τελευταίο της ποστ, τίποτα δεν είναι ίδιο στα ελληνικά blogs. Δεν είναι ότι δεν βρίσκεις διαμάντια όπως παλιά, αλλά πρέπει να ψάξεις ανάμεσα σε τόνους χυδαιότητας, συκοφαντίας και απύθμενης βλακείας.
Το blog της Αμαλίας όμως παραμένει στο διαδίκτυο, σαν ένα μπουκάλι με μήνυμα που κάποιος πέταξε στην απέραντη θάλασσα.«Μπορείς μέσα απ' το ίντερνετ να προσπαθήσεις να κάνεις τον κόσμο λίγο καλύτερο» γράφει το χαρτάκι.
http://fakellaki.blogspot.com
6 χρόνια μετά, το ίδιο χάλι υπάρχει ΠΑΝΤΟΎ
Κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου της Αμαλίας, όλο και κάποιοι bloggers θα την θυμηθούν. Δεν αρκεί όμως να θυμόμαστε μόνο το πρόσωπο, αλλά και τις πράξεις του - κάθε φορά που ανεβάζουμε μια καινούρια ανάρτηση. Φαίνεται απλό αλλά δεν είναι....
Η λέξη «blogs» δεν έχει ακουστεί ακόμα στην ελληνική tv και οι bloggers βλέπουν αποσπάσματα απ' τα post τους στο «Σάββατο βράδυ – Κυριακή Πρωί» της Ελευθεροτυπίας. Και τότε εμφανίζεται η Αμαλία Καλυβίνου. τον Ιούλιο του 2005 κάνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει μέχρι εκείνη την στιγμή στο δίκτυο. Μιλά για την περιπέτεια της υγείας της: Για τους άσχετους γιατρούς και τις λάθος διαγνώσεις τους, για τα φακελάκια που της ζήτησαν, για το βαρίδι της ελληνικής γραφειοκρατίας που σου βάζουν γύρω απ το λαιμό την ώρα που βουλιάζεις μαζί με την ασθένεια, για τις ατέλειωτες ώρες πόνου όταν δεν έχεις κανέναν να σε βοηθήσει. Όχι 'φωτογραφίζοντας' αλλά με ονόματα, έχοντας η ίδια αποκαλύψει απ' την πρώτη της ανάρτηση το δικό της όνομα. Συσπειρώνει όλη την ελληνική ψηφιακή κοινότητα γύρω της. Το 2007 η ιστορία της είναι πια γνωστή στην τηλεόραση. Αρκετοί γνωρίζουν την περιπέτεια της χωρίς να έχουν μπει ποτέ σε blog. Η ίδια αρνείται να εκμεταλλευτεί την φήμη της που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Δεν βγαίνει στην τηλεόραση και δίνει μόνο μια συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία. Πεθαίνει 25 Μαΐου της ίδιας χρονιάς στα τριάντα της χρόνια. Σχεδόν 6 χρόνια μετά από τότε που η Αμαλία ανέβασε το τελευταίο της ποστ, τίποτα δεν είναι ίδιο στα ελληνικά blogs. Δεν είναι ότι δεν βρίσκεις διαμάντια όπως παλιά, αλλά πρέπει να ψάξεις ανάμεσα σε τόνους χυδαιότητας, συκοφαντίας και απύθμενης βλακείας.
Το blog της Αμαλίας όμως παραμένει στο διαδίκτυο, σαν ένα μπουκάλι με μήνυμα που κάποιος πέταξε στην απέραντη θάλασσα.«Μπορείς μέσα απ' το ίντερνετ να προσπαθήσεις να κάνεις τον κόσμο λίγο καλύτερο» γράφει το χαρτάκι.
http://fakellaki.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου