Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Η κόλαση είναι οι άλλοι;

Κάθε μέρα ο άνθρωπος υποβιβάζεται σε αριθμό, γίνεται μονάδα παραγωγής, η ανθρωπότητα έχει μπει στη μεγάλη νύχτα, ζει χωρίς ελπίδα. Ο παραλογισμός δίνει το στίγμα της ζωής μας. Η πίστη υποχώρησε, και η ελπίδα διαλύθηκε. Το χάος και η απογοήτευση δυναστεύουν τη ζωή μας. Περιθώρια για να σκεφτούμε, να δράσουμε υπάρχουν; Η αισιοδοξία δεν είναι θέμα γραμμής, δεν είναι κάτι που προγραμματίζουμε. Που θα βρει ψυχή να φωλιάσει, να ζεσταθεί και να ζεστάνει;
Η πραγματικότητα έχει γίνει τόσο ξερή. Όλα μοιάζουν κάθε μέρα τα ίδια, προκαθορισμένα. Και αυτό μας κάνει πιο άχρωμους, πιο βάναυσους με τον εαυτό μας. Έχουμε άμεση ανάγκη τον άλλο, να επικοινωνήσουμε ψυχικά, να κάνουμε φίλους και όχι να έχουμε γνωστούς. Να μην γίνουμε όπως η ηρωίδα στον "μονόλογο μίας γυναίκας" της Σιμόν Ντε Μποβουάρ, που αρρώσταινε με την σκέψη ότι αναπνέει τον ίδιο αέρα που πριν λίγο εξέπνευσε κάποιος άλλος, ένας ξένος. Πρέπει να γίνουμε ένα, να πολεμήσουμε, να διώξουμε αυτό το άγχος που μας στέλνει στην αγχόνη.  Να βρούμε την ανθρώπινη ψυχή μας. Και τότε ίσως η κόλαση δεν θα είναι οι άλλοι...Εφόσον θα συνεχίζουν να περνούν δίπλα μας άνθρωποι, είναι δυνατόν κάποια στιγμή, όλοι μαζί, να πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα και να του φορέσουμε το χαλινάρι της ανθρωπιάς; 

Δεν υπάρχουν σχόλια: