Ο Μεγάλος Ερωτικός πάντα κοντά μας.

19 χρόνια πέρασαν από την μέρα που ο "Μεγάλος Ερωτικός", Μάνος Χατζιδάκις παρέδωσε την σάρκα του. Και λέω την σάρκα του μόνο γιατί τίποτα άλλο δεν χάθηκε από τον μεγάλο Μάνο. Υπάρχει συνέχεια, σε κάθε μας κίνηση, σε κάθε χαρά, σε κάθε λύπη μας, κάτι δικό του υπάρχει για να μας συντροφεύει. Έτσι λοιπόν δεν αισθάνομαι ότι ο Μάνος Χατζιδάκις έχει φύγει, και δεν θα φύγει ποτέ όσο υπάρχουν καρδιές και μυαλά να το έχουν μέσα τους.

"Ο Λαχειοπώλης του Ουρανού από το 3ο Πρόγραμμα"
...Σηκώθηκα απ΄ το πιάνο και πλησιάζω τον καθρέφτη. Ήμουνα ξαναμμένος. Είδα το είδωλό μου να κρατά φτερά του παγωνιού και δροσερούς καρπούς του Θέρους. Κι είπα από μέσα μου: Είμαι ο Λαχειοπώλης τ΄ Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά κι αγγέλους. Ο πρώτος αριθμός σημαίνει συνουσία. Βάση ρευστή για δημιουργία. Κι αποφασίζω ευθύς την πιο μεγάλη μου πράξη. Σκόρπισα τα λαχεία μου στους γαλαξίες και στο άπειρο. Έτσι δεν θά ΄ναι δυνατό κανείς να ξαναδημιουργήσει, να πράξει το καλό - που λεν - ή το κακό. Σπατάλη η απόφασή μου, μα ο κόσμος πάει για να χαθεί.
Το λέω για να τ΄ ακούν οι νέοι, και να σκορπίσουν τα λαχεία τους κι αυτοί, όπου μπορέσουν κι όπου βρουν. Να μην τ΄ αφήσουν κέρδος στους πολλούς. Έτσι τουλάχιστον, θα κατακτήσουμε τη δυνατότητα να μας φοβούνται. Ποιους; Εμάς, τους ποιητές. Μια και δεν είναι δυνατό να μας εντάξουν στα συρτάρια τους, σ΄ ό,τι μπορούν να ελέγξουνε και να προβλέψουν οι ανερχόμενοι πολλοί.
Τους φοβερίζει η άρνησή μας να δεχτούμε φάκελο, κατάταξη, τάξη κι αριθμό. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να ενταχθούμε στις ομάδες αυτών που όταν κοιμούνται, τα χέρια τους είναι από μέσα ή απ΄ έξω από το πάπλωμα. Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, και μας τοποθετούν παντοτινά μες στους αιώνες, με την αθάνατη κι ερωτική μορφή του Λαχειοπώλη τ΄ Ουρανού."

Να ξεχαστούμε λίγο και να σκεφτούμε, να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε, να γίνουμε λίγο άνθρωποι. Το έχουμε ανάγκη...
μια φορά και έναν καιρό.