Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Ζήτω...

ζήτω
το κλαδί βασιλικού το στις παλάμες μου καρφιτσωμένο …
το φύλλο που ξαφνικά έπεσε πάνω στα μαλλιά σου…
κείνο το μολυβένιο στρατιωτάκι  το φυλαγμένο…
ο κούρος που κοκκίνισε στη λέξη έλα….
η βρώμικη αναπνοή των ναυτικών μέσα στο μαγαζί της Μάρως…
το αγκάθι το στη φωνή μου αφημένο…
ζήτω
οι βρισιές που ξεστόμισα κι ο αέρας μ’ άκουγε υπομονετικά…
τα σκισμένα χαρτιά στο καλαθάκι κάτω απ’ το γραφείο…
τα συνθήματα που μουρμούρισα και δε φώναξα… 
το μεσοφόρι της πουτάνας της Γωγώς…
η μολυβένια μύτη που δραπέτευσε…
οι λέξεις που βραχνιάζουν στη σιωπή τους…
ζήτω
κείνο το μη και κείνο το όχι …
το σεντόνι που σε τύλιξε…
το περπάτημα του εργάτη στο σχόλασμα…
 η στάλα που  στεφάνωσε τα βλέφαρά σου…
ο άγγελος που έπαιζε ζάρια σε σιδεράδικο στο Πειραιά
ο ιδρώτας της θάλασσας που σε μύρισε…
ζήτω
οι γραμμές του τρένου που κείτονται πλάι του…
η πανάρχαια επιγραφή που σ’ ονομάτιζε…
το φιλί το κρεμασμένο στ’ αυτί μιας νύχτας που γέρασε…
τούτη η φλεβίτσα, να αυτή εδώ η μικρή ,  που σε ανάθρεψε…
ζήτω
το ρολόι που χτυπά μονότονα
ο λύκος πεινά και ερωτεύεται
ζήτω
τα μυστικά τα σύμβολα με λέξεις καλυμμένα   

γ.β.

Δεν υπάρχουν σχόλια: