που ο λεπτοδείκτης..
αρχίζει ξαφνικά να καταπίνει,
αμάσητα σχεδόν,
κάτι χρόνια που περίσσεψαν,
κάτι όνειρα πoυ δε χωράνε στο τάπερ,
κάτι λόγια πoυ ξεφύγανε από τη σιωπή,
κάτι δάχτυλα γεμάτα κόλλες αφισοκόλλησης,
κάτι χαμόγελα, αναπάντεχα,
που δεν έγιναν γέλιο.
Και παίρνει κιλά.
Και κολλάει.
Χορεύει μονότονα
τους χτύπους της καρδιάς μου
ανάμεσα στις μικρές γραμμές
που ορίζει..
Τότε είναι που
αναζητά
ένα χαμόγελο
κι ένα χέρι
να τον ξεκολλήσει
Κι εγώ του κάνω πλάκα.
Τον βλέπω να βασανίζεται
απολαμβάνοντας
ένα ποτήρι λέξεις.
Μα το μονότονο της κίνησης του,
μου φέρνει ύπνο.
Το πρωί όλα είναι κανονικά .
Κι απ’ το ρολόι δεν έχει χαθεί
ούτε ένα λεπτό.
γ.β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου