Οι δικοί μου οι δάσκαλοι

Οι δικοί μου οι δάσκαλοιφορούσαν ένα γκρι ή ένα καφεδί κουστούμι.Στριμωγμένο συνήθως πάνω τους .Το παντελόνι τους έκανε γρήγορα γόνατοκαι τα μανίκια ήταν φθαρμένα στους αγκώνες.Οι δασκάλες μου φούστα μακριά φορούσανκι άσπρο πουκαμισάκι με μικρούς γιακάδεςκαι ήταν «καθώς πρέπει κυρίες»όπως έλεγε η μάνα μου.Οι δικοί μου οι δάσκαλοι κρατούσαν βέργακι εγώ έπαιζα, μαζί τους και με τη βέργα,το παιχνίδι της παλάμηςπου κρύβεται γρήγορα πίσω στη πλάτη.Η δεσποινίς Κατερίνα της Β’ήθελε να τη φωνάζουμε «κυρία»,όπως τις άλλες, που είχαν παντρευτείΣυνέχεια μας ανακάτευε τα μαλλιάΚαι μείς νευριάζαμε.Ο κύριος Κυριάκος της ΣΤ’ μας έλεγε,με ύφος σοβαρό, πως τα ρήματαπαίζουν παιχνίδια πολλές φορές ,πως τα επίθετα μπορούν εύκολανα κοροϊδεύουνκαι πως μόνο τα ουσιαστικάέχουν μια αδιάλειπτη σοβαρότητα .Έτσι ακριβώς μας έλεγε …αδιάλειπτη.Ο κύριος Μανόλης, ο μαθηματικός,μιλούσε βαριά κρητικάκι ήταν τα δάχτυλά του πάντα άσπρακαι το σακάκι του γεμάτο σκόνη κιμωλίας.Έγραφε συνέχεια νούμερα και σύμβολαΟ πίνακας δε του έφτανε , τον έσβηνε κι έλεγε«Όποιος εκατάλαβε …εκατάλαβε …οι άλλοι να πούνε στον κύρη τους,πως καλιά ‘ναι, να πάνε, να μάθουνε να βόσκουνε κούβους…εγώ συνεχίζω…»Κι εμείς γελούσαμε…Και ο κύριος Κωνσταντίνος , ο φιλόλογος,Α….ο κύριος Κωνσταντίνος….!!!Με πάντα λαδωμένα και ίσια μαλλιά , χωρίστρα,«τρελός κανονικά» με τη γλώσσαξεκινούσε κάθε μέρα το μάθημα λέγοντας«…άλλο στέκομαι…κι άλλο αντιστέκομαι ,όλα είναι θέμα προθέσεων …».Πολλές φορές μιλούσαμε για «διάφορα αλλότρια»,που μας άρεσαν, εκτός των άλλων ,γιατί τότε ξεχνούσε να εξετάσει.Οι δικοί μου οι δάσκαλοιμε κράτησαν γεράκαι τώρα που γράφω για αυτούς βουρκώνωέτσι σα να θέλω μ’ αυτό τον τρόπονα τους δώσω ένα μνημόσυνο χάδι....
Γιώργος Βλαχάκης