Το 1951, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Νικόλαος Πλαστήρας, η ζυθοποιία ΦΙΞ έβαλε αγγελία στις εφημερίδες και ζητούσε έναν οδηγό αυτοκινήτου. Με την ανεργία που υπήρχε τότε, παρουσιάστηκαν δεκάδες υποψήφιοι. Ανάμεσά τους και ένας μεσόκοπος άνθρωπος του μόχθου που δήλωσε στον υπάλληλο τον επιφορτισμένο με την πρόσληψη ότι ονομάζεται Πλαστήρας.
Ο υπάλληλος του ΦΙΞ κύτταξε τον υποψήφιο πάνω από τα γυαλιά του και σκέφθηκε ότι μπορούσε να κάνει και λίγο χιούμορ.
“Τον πρωθυπουργό τι τον έχετε;”, ρώτησε γελώντας.
Ο άνθρωπος που ζητούσε δουλειά δίστασε για λίγο και μετά είπε χαμηλόφωνα, σχεδόν σαν να ντρεπόταν γι’ αυτό:
“Είναι αδελφός μου. Αλλά τόσο εκείνος, όσο κι εγώ, επιθυμούμε αυτό να μη σας επηρεάσει, αν υπάρχει κάποιος κατάλληλος γι’ αυτή τη θέση”.
Αυτή ήταν η πολιτική ηθική και η ελληνική λεβεντιά στην κοινωνία μας πριν από χρόνια. Και οπωσδήποτε πριν από τον αμαρτωλό και ανήθικο κόσμο του ΠΑΣΟΚ της Ν.Δ. και ξανά του ΠΑΣΟΚ και ξανά και ξανά.
Μια λεβεντιά και μια πολιτική ηθική που πρέπει εξάπαντος μια μέρα να αναστηθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου