Ξεράθηκαν οι λέξεις μέσα στο κεφάλι μου.
Αυτό έχω να πω μετά τα όσα διαβάζω εδώ και μέρες για το θέμα της ποδοσφαιρικής ομάδας της Ηλιούπολης, της πόλης μας.
Κάποτε πήγαινα στο γήπεδο να συναντήσω τους φίλους μου, να δω την ομάδα μας, να ακούσω τις γνώριμες φωνές που έλεγαν όλα αυτά που τους έβγαιναν εκείνη την ώρα για τους διατητές, για τους αντίπαλους παίκτες.
Θυμάμαι τις βρισιές του παππού που πήγαινε πάνω κάτω στην εξέδρα και έβριζε έναν αντίπαλο παίκτη, που ήταν από άλλη χώρα, με την λέξη "Αλλοδαπέ".
Θυμάμαι τα γέλια που κάναμε με τον συγχωρεμένο τον Φώτη, που μέσα στις βρισιές του πέταγε και ένα "Αεκάρα ρε".
Θυμάμαι τις κληρώσεις για την τηλεόραση που ο λαχνός που έβγαινε, ποτέ δεν είχε πουληθεί.
Θυμάμαι τους παίκτες μας που έχουν περάσει από την ομάδα και είναι καλοί οικογενειάρχες πιά και μεροκαματιάρηδες.
Και ξαφνικά, θολούρα. Νέοι παράγοντες, μισθοφόροι παίκτες και τεχνικοί σύμβουλοι που μία χρονιά εδώ μιά χρονιά σε άλλη ομάδα και ξανά εδώ και στο Διοικητικό Συμβούλιο και μετά ξανά αλλού και κομμένα δοκάρια και θέματα για τις εφημερίδες για όπλα, ξύλο, στημένα, χρήματα πολλά, τηλεφωνήματα και μεγάλη κοροιδία γιά όλους μας.
Ναι, δεν πηγαίνω στο γήπεδο γιατί δεν μου αρέσει πιά το περιβάλλον, δεν μου αρέσει ο τρόπος σκέψης κάποιων.
Αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ και πιστεύω πολλοί άλλοι δεν αγαπάμε την ομάδα μας. Οτι δεν θέλουμε το καλό της. Ναι θα πάω ξανά στο γήπεδο όταν φύγουν όλοι αυτοί που μας πλήγωσαν .΄Ολοι αυτοί που στην πλάτη της ιδέας πλούτισαν, όλοι αυτοί που απέκτησαν αυτοκίνητα, μηχανάκια, σπίτια, και κυκλοφορούν στην ηλιούπολη, δήθεν με την αγάπη τους για την ομάδα.
Ίσως κάποια στιγμή συναντηθούμε στο γήπεδο ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου