Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Μαριονέτα..

Για εισαγωγή μουσική.
Επιβλητική.
Ρυθμικοί τυμπανισμοί.
Ένα πλήθος σκιών κάνει την εμφάνισή του.
Τα φώτα σβήνουν...

Στρατιωτικό παράγγελμα.
Προσοχή..Ανάπαυση..και πάλι Προσοχή.
Ακούγεται θόρυβος ... σηκώνεται σκόνη.
Εν ... Δύο ... Ένα ... Δυο.
Απομακρύνονται όλοι ... Σιωπή.

Απομένεις μόνος στην κεντρική σκηνή.
Μυρίζει ιδρώτας ... φόβος ...
Δεν μπορείς να σαλέψεις.
Σου ζητάνε να πάρεις μια απόφαση μα είναι αδύνατον.
Κάτι σε κρατάει μα δεν ξέρεις τι.

Σχοινιά πολύχρωμα πέφτουν απ' την οροφή.
Όλοι εντυπωσιάζονται.
Είναι αυτά που δίνουν έμφαση στις κινήσεις σου.
Προχωράς αριστερά-δεξιά χωρίς να το θες.
Ανοίγεις το στόμα σου μα δεν ακούγεσαι...
Δεν είναι ακόμα ώρα ...

Πέφτει η αυλαία...
Σιωπή..!

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Αγκαλιές που έγραψαν Ιστορία



Στοχασμοί που συνδέονται με θρύλους και αινίγματα
Στιγμιότυπα που συμμετέχουν σε πηγές έμπνευσης
Ακούσματα που στοιχειώνουν αφήνοντας σημάδια
Περιπλανήσεις που σημαδεύουν το παρόν και το μέλλον
Ψίθυροι που παραμένουν ανεξίτηλοι στα τοιχώματα της ψυχής
Μορφές που συντροφεύουν το βλέμμα συνεχόμενα
Κύματα που μπλέκονται στις τροχιές της θύμησης
Χάδια που αναπαράγονται στις νύχτες του νου
Αποτυπώματα που σφράγισαν τα μάτια του κορμιού

Αγκαλιές που έγραψαν Ιστορία

(c) Έμυ Τζωάννου

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

ΒΡΟΧΟΣ





Τώρα που σε εχω διαγράψει απο την καρδιά μου,
ξαναγυρνάς όλο και πιο πολύ επίμονα,
όλο και πιο πολυ τυραννικά.
Δεν έχουν έλεος τα μάτια σου για μένα,
δεν έχουν τρυφερότητα τα λόγια σου,
τα δάχτυλά σου έγιναν τώρα πιο σκληρά,
έγιναν πιο κατάλληλα για το λαιμό μου.


Νικηφόρος Βρεττάκος





Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

είμαι ένα πρόβλημα

Μέχρι πρόσφατα πίστευα ( ή προσποιόμουν ότι πίστευα)  πως έχω πολλά, πάρα πολλά προβλήματα. 
Μα ακριβώς το ρήμα "έχω" υποδηλώνει ότι αυτά είναι εξωτερικά ως προς την αληθινή φύση και επομένως είναι δυνατόν να (δια)λυθούν.
Σήμερα όμως έχοντας υποχρέωση στον εαυτό μου πρέπει να δω κατάματα την αλήθεια. Έχοντας διανύσει σχεδόν μισό αιώνα ζωής, σ΄αυτόν τον κόσμο πρέπει να κάνω ένα απολογισμό του βίου μου.
Και ο απολογισμός αυτός αποκαλύπτει ένα φοβερό μυστικό: δεν έχω προβλήματα, είμαι ένα πρόβλημα, ενσαρκώνω ένα πρόβλημα, αυτό της μοναξιάς, της αποξένωσης, της ανικανοποίησης.
Έτσι για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα κάποιος πρέπει να το λύσει. Αν όμως το πρόβλημα είναι ο ίδιος τότε πρέπει να απαλλαχθεί από αυτό μόνο καταστρέφοντας τον εαυτό του. Οπότε είτε κουβαλάς το σταυρό και υπομένεις μέχρι τέλος είτε τον αφήνεις να πέσει πάνω σου και να σε τσακίσει.

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Στης πίκρας τα ξερόνησα

Πού να `βρω τέσσερα σπαθιά
και μια λαμπάδα στη γροθιά
φωτιά να βάλω σήμερα
και να τον κάψω σίγουρα
τον κόσμο αυτό που αγάπησα
και μ’ άφησε και σάπισα

Στης πίκρας τα ξερόνησα
το δάκρυ μου κοινώνησα
και στης ζωής τη φυλακή
που δεν υπάρχει Κυριακή
ποτέ μου δε λησμόνησα
τη μοναξιά τη φόνισσα

Κι εσύ που ήρθες μια βραδιά
να μου ζεστάνεις την καρδιά
με πέταξες αλίμονο
στο μαύρο καταχείμωνο
με πρόδωσες και μ’ έφτυσες
ήσουν χαρά και ξέφτισες

Πού να `βρω τέσσερα κεριά
και στην ψυχή μου σιγουριά
φωτιά να βάλω γρήγορα
και να τον κάψω σήμερα
τον κόσμο αυτό που αγάπησα
και μ’ άφησε και σάπισα

και σάπισα, αγάπησα, αγάπησα, και σάπισα...
Νίκος Γκάτσος

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=6UmZGShePls

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα



Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν.

Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.
Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει.
Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.
Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους.
Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι.
Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.
Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της.
Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν... 

~Αλκυόνη Παπαδάκη / Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα

Καλοκαίρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ’ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία…

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι…

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι…

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα…

Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα…

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι…

Ελύτης
http://www.youtube.com/watch?v=1s1Z8i-e4hs

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Τι να μου πουν;

Τι να μου πουν τα μακρινά αστέρια;

Κι αν τόσο λάμπουν ν’ αγκαλιάσουν δεν μπορούν

Σαν με κρατούν τα λατρευτά σου χέρια

στον ουρανό τα όνειρα μου δεν χωρούν

Τι να μου πει της θάλασσας το κύμα;

Είναι ανήμπορο γλυκά να με φιλήσει

όπως τα χείλη σου που μοιάζουνε με ποίημα

που 'ρθε τα βράχια της ψυχής μου να δροσίσει

Τι να μου πουν της μοναξιάς οι ώρες;

Οι θλιβερές. Να με αγγίξουν δεν μπορούν

Ένα σου γέλιο με ταξίδεψε σε χώρες

εκεί που όλοι να βρεθούνε λαχταρούν

Τι να μου πουν τα χρόνια που 'χω ζήσει;

Πέρασαν. Φύγαν. Κι ότι άφησαν μικρό

Γλυκιά στιγμή, μαζί σου, να γεμίσει

την ύπαρξη μου και τον κόσμο ήταν γραφτό

Nikolaos Paizanis